De onschuld van prinses op de erwt.

“De hele nacht heb ik geen oog dicht gedaan en wist niet wat er met het bed was. Ik scheen op iets hards te liggen en mijn hele lichaam is bont en blauw vanmorgen. Het is vreselijk!!”

Voor mij geen erwt maar wel het effect.

Zoals ik al eerder schreef: “ik maak mijn eigen sprookjes” en dit sprookje/plaatje doet mij denken aan onze eerste fietsvakantie. Ik was 14 jaar en samen met mijn ouders en mijn broer(tje) fietsten we 3 weken door Nederland. Alle bagage werd verdeeld over vier fietsen, waarvan paps natuurlijk het zwaarst bepakt was. Twee keggen en een plaat van hout (verstopt onder en in de fietstassen) werden omgetoverd tot een stoel. Geen luchtbed maar slapen op een matje van zilverkleurig isoleerfolie en een slaapzak op de grond. Voor mij geen erwt maar dennenproppen, voelbaar en ik wist van waar dit vandaan kwam. En ook ik had geen oog dicht gedaan. Maar... Hoe schuldgevoel binnenglipt.

Zonder dat we er bewust van zijn, maken we deel uit van alle herinneringen en gebeurtenissen die betrekking hebben op onze familiegeschiedenis, het familiegeweten. Er kunnen trauma’s binnen het familiesysteem spelen, maar ook grotere zaken, zoals slavernijverleden en oorlogstrauma’s. Het is niet voelbaar of waarneembaar maar de effecten ervan zijn merkbaar. Het familiegeweten speelt zich af op een diep onbewust niveau. Overgenomen lasten teruggegeven aan (voor)ouders.

Onlangs deed ik mee een opstellingendag en werd de vraag gesteld: “Welke patronen in je gedrag, in je leven, heb je nu het meest last?” Nou ik kon er zo een paar opsommen: schuldgevoel, overbezorgdheid, verantwoordelijkheidsgevoel… maar “schuldgevoel” trok het hardst.

Onderduiken en verzet.

Drie generaties worden opgesteld en ik sta voor de representanten die mijn ouders en hun ouders (mijn grootouders) vertegenwoordigen. Naast mij ligt een berg aan ronde yogakussentjes van ongeveer 2 kilo per stuk die de lasten vertegenwoordigen. Bij iedere (voor)ouder leg ik een hoeveelheid aan yogakussentjes in hun armen. Bij de een meer dan bij de ander. Ouders van mijn vaderskant en mijn vader woonden tijdens de Tweede Wereldoorlog in Amsterdam en boden Poolse militairen onderdak. Ouders van mijn moederskant woonden in Harderwijk en hadden een doorgangshuis. Zij boden onderdak aan verzetslieden en Joodse families. Opa kende de bossen op zijn duimpje en bracht hen naar het verscholen dorp in Nunspeet. Zichtbaar werden de effecten van het lot die zij weer (ver)droegen, loyaliteit en kon mijn vader (althans de representant die voor mijn vader stond) ook zijn last teruggeven aan zijn vader. Zo werd voor mij het patroon van de afwezige vader helder en het opvullen en/of verantwoordelijk voelen voor de leegte van een moeder. En ik kon voor hun staan. Ik boog voor hun lot en zei: “Ik buig voor jullie lot, dit is jullie lot en dit is mijn lot (ook ik had een kussen vast). Dat (de kussen die hun lot vertegenwoordigden en zij in hun handen hadden) laat ik bij jullie. Zo kon ik deze last werkelijk loslaten.

En van welke patronen in je gedrag, in je leven, heb jij nu het meest last?

Monique Vriens, Inbetweener, 18 juli 2022

Ik ben een Inbetweener en verbind werelden, lagen en tijdperken met elkaar. Ik blog over mijn werk, alledaagse dingen, over mijn kennis en (eigen)wijsheid. Ik maak mijn eigen sprookjes en hang de was buiten alsof het slingers zijn.