Vrouw Holle tijd!

Ruim 2 jaar geleden veranderde ik van werkgever. Als een echte ontregelaar, een Vrouw Holle dus, morrelde ik ook hier weer aan de bestaande heilige huisjes. Ontregelaars zijn de klokkenluiders in families (of in organisaties) en trekken aan de bel als iets niet meer past in de huidige structuur. Ze morrelen aan tradities, normen en waarden, afspraken en regels, bewust of onbewust.

Ontregelaars hebben altijd een belangrijke functie. Zij zijn zuurstofbrengers en dwingen families om dominante opvattingen onder de loep te nemen, om ze aan te passen aan de eisen van deze tijd en afscheid te nemen van hetgeen wat niet meer functioneel is. En binnen organisaties is dit echt niet anders. Kinderen of werknemers die er veel last van hebben, gaan ontregelen. En 2 jaar geleden stapte ik met deze intentie in mijn huidige functie en kwam ik in een sprookje terecht. In het sprookje van Vrouw Holle schudt zij het bed op tot de veren in het rond vliegen en bij het neervallen een sneeuwlaag op aarde vormt. Sneeuw wist sporen uit, het bedekt alles en alles ziet er hetzelfde uit als er sneeuw op ligt.

Welk inzicht of wijsheid is hier nodig?

Weet je op 7 april heb ik afscheid van mama genomen en sinds die tijd zit ik in Inbetweenland, wat overigens best raar voelt voor een Inbetweener. Controleverlies, machteloosheid, uit balans, de weg even kwijt bent... Letterlijk en figuurlijk wordt de boel eens goed opgeschud.

Elke familie of organisatie kent levensfaseovergangen (ingrijpende gebeurtenissen of grote veranderingen die van invloed zijn op de toekomst) welke gepaard gaan met kwetsbaarheden en kansen. Na een fase van afscheid, dient zich een tussenfase, een kwetsbare fase (liminele fase) aan. Een fase van allerlei kansen, dromen over de toekomst, je eigen sprookje maken. Wat gaan we doen? Hoe gaan we het invullen? Evenwicht vinden in dat wat was en er nu is. Wat nemen we mee uit het verleden en wat laten we vrij.

Kwetsbaar is de tijd. Als iemand niet in staat is om na een ingrijpende levensfaseovergang goed door deze fase heen te komen en blijft steken in de rouw dan zal bij elke levensfaseovergang dergelijke verlieservaringen zich opnieuw manifesteren. Rouwen is geen ziekte, maar heeft, net als het smelten van de sneeuw, tijd nodig en niemand kan jou vertellen hoelang. En als je het nieuwe hebt omarmd en eigen gemaakt dan heb je de liminele fase goed doorlopen en ziet alles er weer anders uit.

Monique Vriens, Inbetweener – 25 mei 2022

Ik ben een Inbetweener en verbind werelden, lagen en tijdperken met elkaar. Ik blog over mijn werk, alledaagse dingen, over mijn kennis en (eigen)wijsheid. Ik maak mijn eigen sprookjes en hang de was buiten alsof het slingers zijn.